This manuscript describes the time when the Buddha went to teach Abhidhamma (The basket of higher teaching) such as Dhammasaṅgiṇī, Vibhaṅga, Dhātukathā, Pukkalapaññatti, Kathāvatthu, Yamaka, and Mahāpaṭṭhāna, to his divine mother in the Dusita heaven.
Colophon:
บุญชื่นเขียนไว้ค้ำชูโชตกพระพุทธสนา ตราบ 500 พระวัสสานั้นจุ่งจักมีเที่ยงแท้ดีหลีเทิอะ ปลางเมื่อข้าได้มาอยู่วัดมนเทียรแก้วกว้าง อยู่ข้างกำแพงเวียงทังตะวันตก พระพุทธสกได้ ๒๔๖๔ วันนั้นแล เจ้าเหิย ส่วนตัวข้านี้ค็บ่เคิยได้เขียนสักเทื่อ คันว่าบ่เชื่อค็นึกเทสานไพตามอุบปนิไสคำธัมม์พระเจ้า แล้วข้าภะเจ้าขอสุกข์ ๓ ประการ มีนิพพานเปนที่แล้ว ขอหื้อเปนดั่งญานสะเพาเล้มใหย่กว้าง หื้อได้ขี้ข้ามวัตตสงสาร อันเปนแก่นสานเที่ยงหมั้น นิพพานเจ้านั้นเที่ยงหมั้นเปนทางแล ฯ นิพฺพาน ปจฺจโย โหตุ เม นิจฺจํ ฯ สักกราชได้ 1283 พระบุญชื่น วัณณจิด ฯ
Phra Bunchün Wannacit copied this religious manuscript to sustain the religion to last until the end of five-thousand-years [of the Teachings of the Buddha]. I copied this manuscript while staying at Wat Monthian in 2464 BE, CS 1283. I have never inscribed a palm-leaf manuscript.
Nibbānapaccayo hotu me niccaṃ
[May the merit derived from making this manuscript support us to reach Nirvana]
Remark: The year corresponds to 1921 CE.
Other notes:
At the end of the fifth folio there are sketches of a tiger, a pig, and a rat.
(On the left side of the first folio) “Seven Treatises of Abhidhamma, concise version”